4 Ocak 2009 Pazar




Gölgeler oynarken duvarda, kırmızı koltuğa oturmuş beni izliyordun. Kaçırdığın görsel şova üzeleceğini bile bile seni uyarmadım. Kocaman cüceler görüyorduk o zamanlar, korkuyorduk. Sarılmak içindi yalanlarımız. Rengarenk boyalarımız vardı, sen çiziyordun ben anlamlar yüklüyordum çizdiklerine. Her yanlış anlamda bir cüce ölüyordu. Korktuğum için bazen bilerek yanlış anlamlar yüklüyordum. Kızıyordun, korkmana rağmen kızıyordun. Sen benden daha güçlü oldun hep. Korktuklarınla yaşamayı biliyordun. Sonra gittin, cüceler gitti, korkular gitti. Ben sahip olduklarımı korkularım yüzünden göremediğimi anladım.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder